Sara

powrót do kolekcji

Bombka przedstawia postać Sary i jest częścią kolekcji bombek edukacyjnych „Stary Testament”. Przeznaczona jest do powieszenia na choince lub do eksponowania na stojaku. Sara została przedstawiona z misą oraz zwojem pisma.

Atrybuty

Misa

Misa jest nawiązaniem do poczęstunku, jakim Sara przywitała gości: Boga i aniołów, którzy przybrali postać wędrowców i ogłosili jej, iż wkrótce urodzi syna.

Zwój pisma

Zwój pisma przypomina, że Sara figuruje na kartach Pisma Świętego.

Co pamiętamy z życia Sary:

Była krewną, a zarazem żoną Abrahama, któremu Bóg obiecał potomstwo liczniejsze niż gwiazdy na niebie.
Odznaczała się niezwykłą urodą – z tej przyczyny na krótko znalazła się w haremie faraona oraz filistyńskiego króla.
Przez wiele lat była bezpłodna, dlatego zachęciła Abrahama, żeby wziął sobie za żonę jej służącą.
Gdy Bóg pod postacią wędrowca odwiedził Abrahama i zapowiedział Sarze, iż zostanie matką, zaśmiała się, z uwagi na swój podeszły wiek.
Obietnica została jednak spełniona i Sara urodziła syna, Izaaka, którego wnukowie stali się protoplastami Dwunastu Plemion Izraela.
Abraham bardzo kochał żonę i rozpaczał po jej śmierci.

Charakterystyka postaci

Sara nosiła pierwotnie imię Saraj. Była żoną Abrahama i matką jego syna, Izaaka. Nadane jej przez Boga imię Sara oznacza księżniczkę.
W Kościele katolickim czytanie dotyczące Sary stanowi
część Liturgii Słowa na 27. grudnia.

Sara była krewniaczką, a zarazem żoną Abrahama.

Dzieliła z nim trudy koczowniczego życia, które prowadził na rozkaz Boga, wędrując wraz z rodziną, sługami i całym dobytkiem z Mezopotamii do Palestyny.

Początkowo jej imię brzmiało Saraj, lecz Bóg nakazał, aby Abraham zwracał się do niej „Sara”, czyli księżniczka.

Żona pierwszego patriarchy hebrajskiego odznaczała się niezwykłą urodą. Abraham obawiał się, że z tego powodu znajdą się ludzie gotowi zabić go, aby ją zdobyć. Dlatego też często przedstawiał Sarę jako swoją siostrę. Na skutek tej dezinformacji egipski faraon oraz filistyński król włączyli Sarę do swoich haremów, jednak szybko zwracali ją prawowitemu mężowi z uwagi na klęski, jakie zaczęły spadać na ich domy.

Co Pismo mówi nam o Sarze:

Urodą Sary zachwycali się najwięksi władcy: Gdy Abram przybył do Egiptu, zauważyli Egipcjanie, że
Saraj jest bardzo piękną kobietą. Ujrzawszy ją, dostojnicy faraona chwalili ją także przed faraonem.
Toteż zabrano Saraj na dwór faraona, Abramowi zaś wynagrodzono za nią sowicie. [Rdz 12, 14-16].

Sarze tak bardzo zależało na szczęściu męża, że sama zaproponowała, aby pojął za żonę jej służącą i chociaż z nią doczekał się upragnionego potomstwa: Rzekła więc Saraj do Abrama: «Ponieważ Pan
zamknął mi łono, abym nie rodziła, zbliż się do mojej niewolnicy; może z niej będę miała dzieci». Abram usłuchał rady Saraj. Saraj, żona Abrama, wzięła zatem niewolnicę Hagar, Egipcjankę, i dała ją za żonę mężowi swemu, Abramowi, gdy już minęło dziesięć lat, odkąd Abram osiedlił się w Kanaanie. Abram zbliżył się do Hagar i ta stała się brzemienną. [Rdz 16, 2-4].

Początkowo Sara nie wierzyła, że w podeszłym wieku może jeszcze urodzić dziecko: Uśmiechnęła się więc do siebie i pomyślała: «Teraz, gdy przekwitłam, mam doznawać rozkoszy, i mój stary mąż?» Pan rzekł do Abrahama: «Dlaczego to Sara śmieje się i myśli: Czy naprawdę będę mogła rodzić, gdy już się zestarzałam? Czy jest coś, co byłoby niemożliwe dla Pana? Za rok o tej porze wrócę do ciebie, a Sara będzie miała syna». [Rdz 18, 12-14].

Pobłogosławiona przez Boga Sara urodziła syna, gdy oboje z Abrahamem byli już starymi ludźmi: Wreszcie Pan okazał Sarze łaskawość, jak to obiecał, i uczynił jej to, co zapowiedział. Sara stała się
brzemienną i urodziła sędziwemu Abrahamowi syna w tym właśnie czasie, jaki Bóg wyznaczył. Abraham dał swemu synowi, który mu się urodził, a którego mu zrodziła Sara, imię Izaak.
[Rdz 21, 1-3].